Pierwsza dekada bieżącego wieku przyniosła nam całkiem sporo nowych kapel w Lubartowie. Najlepsze było w tym wszystkim to, że zespoły zakładali coraz młodsi ludzie, wchodząc do środowiska z przytupem. Gdy rozmawiałem z braćmi Oniszko, którzy razem z kumplami tworzyli WAY OUT, odniosłem wrażenie, że zespół bardzo świadomie wiedział czego chce. Przecież w trakcie istnienia dokonali niemałego przeobrażenia. Nie działali na zasadzie: zobaczymy co nam z tego wyjdzie, tylko: od tego i tego momentu gramy to i to. Znaleźli swoją niszę w gąszczu gitarowych gatunków, byli konsekwentni i zdecydowanie charakterystyczni. Mam nadzieję, że po lekturze dzisiejszego wpisu na ich temat zgodzicie się ze mną. Chyba trochę byli niedocenieni, ale ostatecznie ten band okazał się trampoliną do składów, które zaistniały szerzej.
Całą opowieść udało się stworzyć, bo Michał i Marek znaleźli czas i poopowiadali o czasach grania w WAY OUT. Ponadto od Marka Oniszko dostałem nagrania i fotki. Zdjęcia przekazał mi także Kamil Lisek. Wielkie dzięki, jak zwykle. Bez chęci i zaangażowania innych, tego bloga nie udałoby się prowadzić. –>kliknij, aby poczytać o zespole<–

Dla większości chłopaków zaangażowanych WHATEVER była pierwszą kapelą. Po jej rozwiązaniu grali w wielu nazwach z listy, którą na blogu znajdziecie. Zespół działał głównie w LOKu i z tą instytucją ja go kojarzyłem. Mamy dzisiaj do czynienia z czasami bardziej współczesnymi. WHATEVER istnieli już w internecie, mieli swojego myspace (dziś już zapomniany portal do promowania muzyki). Niestety nie działali długo, ale coś tam po nich zostało.
Wokalista, czyli Kamil Lisek spotkał się ze mną niedawno i opowiedział o funkcjonowaniu bandu. Okazało się, że nawet nie musiałem zadawać wielu pytań. Kamil snuł opowieść bardzo szczegółowo i chronologicznie. Dlatego właściwie to on jest autorem dzisiejszego wpisu. Ja tylko nagrałem i spisałem to co mówił. Wyszedł z tego fajny tekst o początkach muzykowania i poznawania tego świata. Zdjęcia i nagrania także mam od niego, za co stukrotne dzięki. Jak zwykle zapraszam do opowieści. –>kliknij, aby poczytać o zespole<–