To prawda, przerwa na blogu była spora. Po roku ciszy odpalam dzisiaj wpis o artyście wciąż aktywnym. Większość tekstów na tej stronie traktuje o zamierzchłych czasach. Dzisiaj jednak ktoś, kto wciąż wypuszcza nową muzykę, a w dodatku pierwszy przedstawiciel hip hopu na Lubartowskim Garażu. Może powinienem przyjrzeć się bardziej temu co się aktualnie dzieje na lokalnej muzycznej scenie, zamiast ciągle kopać w archiwach? Temat do przemyślenia, bo przecież to nie jest tak, że zupełnie nikt nie gra w dzisiejszych czasach. Zobaczymy…
Póki co zapraszam na artykuł, którego tematem jest Łukasz OZZY Ozon. Raper łączący w swoim rapowaniu wiele różnych elementów. Ciągle poszukujący nowych brzmień. Raper, który nie ogranicza się jedynie do tekstu: klei bity, kręci teledyski, wydaje swoje płyty na fizycznych nośnikach. Słowem: prawdziwy podziemny artysta totalny. 🙂 Będziecie zadowoleni i myślę, że zaskoczeni ilością nagrań, które znajdziecie we wpisie; rozmachem i profesjonalizmem teledysków; a w końcu szczerością tekstów. OZZY tworzy już od kilkunastu lat, a wciąż jest bardziej rozpoznawalny w internecie, niż w Lubartowie. Pora to zmienić, więc klikajcie i czytajcie. Przed Wami Łukasz OZZY Ozon.
Wielkie dzięki dla Łukasza za poświęcony czas, piwko i tonę materiałów. Fajnie się gadało i jeszcze fajniej wspominało. 🙂 Dla wszystkim tych, którzy wciąż kupują płyty CD wrzucam adres facebooka https://www.facebook.com/ozzycompl. Piszcie do Łukasza w tej sprawie. Coś na pewno jeszcze ma. –>kliknij, aby poczytać o OZZYm<–

Z poprzedniego wpisu o zespole Dill Moon przechodzimy dzisiaj płynnie do historii kapeli MEM. Opowiada ponownie Mateusz Rusek, czyli pałker obu składów.
MEM działał nie tak dawno. Raptem kilkanaście lat temu. Istnieli więc w internecie, sami nagrywali swoją muzykę, bo już była do tego technologia i do tej pory znaleźć ich można na popularnym serwisie społecznościowym. Dorobili się nawet teledysku. Z materiałami na szczęście nie miałem problemu. Video znalazłem na youtubie, a fotki na wspomnianym wyżej serwisie. 😉 Najważniejsza jest jednak treść. Dlatego jeszcze raz dzięki dla Mateusza, że znalazł czas na pogadankę. A w treści znalazły się nawet przygody rodem z horrorów, albo z filmów Tarantino. 🙂 Dzięki także dla Radka Czarneckiego, szefa lubartow24.pl za zdjęcia z RAFów. Chyba nie muszę przedstawiać tego serwisu informacyjnego.
Zapraszam na tekst o MEM. Mam nadzieję, że ciągle ich pamiętacie, bo członkowie kapeli po jej rozwiązaniu nie odwiesili instrumentów na kołki. Chyba wszyscy dalej muzykują. Z różną wprawdzie intensywnością, ale jednak. Zapewne usłyszycie o nich jeszcze, jeśli interesujecie się rockowym, gitarowym graniem. –>kliknij, aby poczytać o zespole<–

Rock progresywny to granie skomplikowane. Nic nowego tym stwierdzeniem nie odkrywam. 🙂 Rozbudowane partie, solówki, zmiany tempa. W Lubartowie temat nie był podejmowany jakoś masowo. Królował u nas zawsze punk rock i metal. 🙂 Dlatego mocno się zdziwiłem, kiedy kilkanaście lat temu, zupełnie przypadkowo usłyszałem zespół DILL MOON. Potem zobaczyłem ich na Rock Alert Festiwalu, gdzie zagrali koncert w… 9 osobowym składzie! Pojawili się nagle, chociaż ludzie w tym zespole nie byli przypadkowi. Zostali zapamiętani zdecydowanie dzięki swojemu stylowi. Ja osobiście muszę wśród “zasług” kapeli dodatkowo wspomnieć o tym, że wprowadzili na mapę Lubartowa kolejny garaż, w którym grali próby. 🙂 Potem założyli swoją, dosyć profesjonalną salkę, która funkcjonuje nadal mimo tego, że DILL MOON już nie istnieje. Sami widzicie, że zespół był mocno oryginalny i mocno niezależny od instytucji w mieście. Od początku organizowali się sami i nie czekali na miejsce dla siebie. Niestety istnieli zaledwie kilka lat pod koniec przekształcając się w inny lubartowski twór.
O DILL MOONIE opowiedział mi perkusista kapeli Mateusz Rusek. Zdjęcia przekazał mi jakiś czas temu Kamil Lisek, a video mam od jego twórcy, czyli Łukasza Wągrodnego. Bardzo wszystkim zaangażowanym dziękuję za materiały i za poświęcony czas. Jest to wpis, który powstawał bardzo długo. Pierwsze materiały dostałem ponad rok temu. Fajnie, że w końcu DILL MOON wylądował na blogu. –>kliknij, aby poczytać o zespole<–

Co tu dużo gadać, były wakacje na blogu. Odpocząłem od Lubartowskiego Garażu i mam nadzieję, że wy także. Przecież już nasze babcie mawiały, że co za dużo to i świnia nie zje. 🙂 Baterie naładowane, głód dalszego kopania w archiwach znowu stał się mocniejszy. Niniejszym kończymy relaks, bo na światło dzienne wyłazi wpis o kolejnym, dobrym zespole. Kapela z przełomu wieków. Skład aż 7 osobowy, a w nim muzycy z górnej półki. Dwoje wokalistów. Są nagrania, są zdjęcia no i jest video z VHSa. Zaciekawieni? Mam nadzieję. 🙂 Jakoś tak się składa, że moja pisanina na tej stronie skupia się z grubsza, (póki co oczywiście) na gitarowej muzyce. Pewnie tak mi po prostu wygodniej. TOMFINGER, o którym dzisiaj, nie jest tutaj wyjątkiem. Rockowe granie z mocnymi gitarami, ale w klawiszowym sosie. Męski i żeński wokal, chwytliwe solówki. Chciałoby się powiedzieć: idealny przepis na zespół. Wyszło im na prawdę spoko. Zapraszam na wspomnienia o zespole TOMFINGER I bardzo dziękuję ludziom, którzy się w nie zaangażowali. Michał Kossak opowiedział mi całą historię, dał nagrania i zdjęcia. Od Gerarda Wasilewskiego dostałem zdjęcia i kasetę VHS z koncertem. VHSa scyfryzował natomiast Michał Jędrzejewski, który zaangażował się w Lubartowski Garaż i regularnie pomaga mi z tymi prehistorycznymi nośnikami video, a naznosiłem mu już tego całkiem sporo. 🙂 Panowie, ukłony! –>kliknij, aby poczytać o zespole<–

Bez tego zespołu chyba nie byłoby kilku, a może nawet kilkunastu innych, późniejszych, sformowanych z członków PURPLE HAZE. W składzie m in.: Zbigniew Skrzypek, Konrad Iwan, Piotr Pytka, którzy potem grali przecież w najróżniejszych bandach, a zdarzało się też, że wracali do siebie. Zaczynali, jak się zaraz sami przekonacie, od mocno bluesowego grania. Historia PURPLE HAZE wydarzyła się na samym początku lat 90-tych. Kapela jak to się mówi mocno cisnęła. Zagrali m. in. na II edycji festiwalu w Węgorzewie. Dzisiaj to już nieco zapomniana impreza, ale wtedy fest ten skupiał całą polską rockową śmietankę. No i plan mieli ambitny… ale o tym przeczytajcie sami. Materiały do wpisu w większośći przekazał mi Konrad Koniar Iwan, czyli basista PURPLE HAZE. Za każdym razem dziękuję zaangażowanym w bloga ludziom, bo bez tego “nie byłoby niczego”. Dzięki Koniar! –>kliknij, aby poczytać o zespole<–

Wpis o tym zespole nie jest może obszerny i pełen materiałów. Jednak BLACK TEARS trzeba wspomnieć, bo bez tej kapeli nie byłoby tego, co stało się po niej. 🙂 Lata 90 XX wieku. Młodzi metalowcy w Necrosis Of Brain nabierają ochoty pograć coś innego niż metal. Zakładają nową kapelę i dogadują się z Młodzieżowym Domem Kultury, gdzie zaczynają próby. MDK wtedy przyciągał do siebie tabuny tzw. alternatywnej młodzieży. Koncerty, festiwale, heppeningi, wystawy, akcje ekologiczne, czy Magazyn Dość Kulturalny. To tylko kilka pozycji z ówczesnej oferty MDKu. Było co przeżywać. BLACK TEARS trafiło, więc na podatny grunt. Chociaż nie istnieli długo to byli podwaliną późniejszych zespołów: TomFinger, El Chupacabra, Bimbeer i… długo można jeszcze wymieniać. Muzyki dzisiaj nie posłuchacie, ale obiecuję, że jak już powstanie wpis o TomFingerze to dźwięków będzie aż nadto. Co miało wspólnego BLACK TEARS i TomFinger? Przeczytajcie dzisiejszy tekst autorstwa Michała Yogiego Kossaka, żeby się tego dowiedzieć. –>kliknij, aby poczytać o zespole<–